«دربیِ» الفاظ زشت و توهین‌های «چاله میدونی»/ دریغ از یک حرکت زیبا

مهر: بررسی اتفاقاتی که در صد و دو دربی برگزار شده دو تیم پرطرفدار ایران رخ داده نشان می دهد تعداد اتفاقات مثبتی که در این دیدارها به نمایش درآمده به اندازه انگشتان دو دست هم نیست اما در مقابل توهین فحاشی بی ادبی الفاظ ناشایست پرتاب مواد منفجره درگیری بازیکنان و مربیان و … حرف اول دیداری است که قرار بوده در آن «فوتبال» به نمایش درآید.

دربی صد و دوم در شرایطی برگزار شد که بسیاری از کارشناسان از قبل پیش بینی کرده بودند دو تیم نمایش جذابی نخواهند داشت چرا که ترس از باختن مربیان دو تیم را به ارائه فوتبالی همراه با احتیاط و تدافعی وادار می کند. همین اتفاق هم رخ داد و استقلال یک نیمه کامل از زمین خودش بیرون نیامد و پرسپولیس هم بیشتر توپ را در زمین چرخاند.

بعید به نظر می رسد کارشناس و پیشکسوتی باشد که از عملکرد فنی دو تیم در دربی صد و دوم به نیکی یاد کند و آن را دیداری جذاب و تماشایی بداند چرا که دو تیم نتوانستند به اندازه تعداد انگشتان یک دست موقعیت خطرناک روی دروازه ها ایجاد کنند.

اما در مقابل دربی صد و دوم پر بود از حاشیه های تلخ و زننده که هر بیننده ای را از تماشای آن متاثر و ناراحت می کرد. استارت این «بدی ها» از نشست خبری قبل از بازی جواد نکونام شروع شد. آنجا که گفت ما از جنس خودشان هستیم و بلدیم روی نیمکت باید چه کنیم!

جواد نکونام که سالها کاپیتان تیم ملی فوتبال ایران بوده و زمان زیادی را در فوتبال اروپا و کشورهای دیگر بازی کرده است در دوران مربیگری‌اش بویی از رفتارها و برخوردهای اروپایی نبرده و به گونه ای رفتار می کند که مربیان دهه ۶۰ هم چنین رفتارهایی نداشتند.

سرمربی استقلال در دربی صد و دوم از همان دقایق ابتدایی که تیمش در لاک دفاعی رفته بود و ۴۵ دقیقه نتوانست نفس بکشد اعتراض به داور را شروع کرد و تا پایان بازی کنار زمین به رفتارهایش ادامه داد و روی بازبینی صحنه و اعلام پنالتی و گل شدن آن واکنش هایی داشت که در شان سرمربی تیم ریشه داری مثل استقلال نبود.

قبل از آن هواداران پرسپولیس هنگام گرم کردن بازیکنان دو تیم به مهدی هاشمی نسب مربی فعلی استقلال و بازیکن سابق سرخابی ها بدترین الفاظ را نثار کردند. هاشمی نسب زمانی که در اوج فوتبالش برای پرسپولیس بازی می کرد با تصمیمی ناگهانی و غیرقابل انتظار راهی استقلال شد و برای همیشه منفور و مغضوب هواداران پرسپولیس شد. این برای اولین بار نبود که با او چنین کردند و آخرین بار هم نخواهد بود.

به این موارد پرتاب بطری ها و اشیاء پرتعداد به داخل زمین را هم اضافه کنید که هنگام پرتاب اوت یا زدن ضربه کرنر از سوی هواداران هر دو تیم به زمین پرتاب می شد و صحنه های زشتی را به نمایش می گذاشت. ظاهرا تا زمانی که یکی از اجسام سخت به سر و صورت یک بازیکن یا داور برخورد نکند و نقص عضوی را رقم نزند هیچ مسئولی نمی خواهد با این رفتار زشت و ناپسند برخورد کند.

فوتبال دنیا به سمتی می رود که همه دیدارهایش از حیث زیبایی و تماشاگر پسند بودن به سمت «دربی» بودن حرکت می کند و تماشاگران از دیدن فوتبال هایی جذاب و پرگل لذت می برند و خبری از درگیری های زشت و رفتارهای ناپسند نیست. اما فوتبال ایران روندی برعکس دنیا را در پیش گرفته و در زشتی ها پیشرفته کرده است و خبری از فوتبال زیبا نیست.

دربی صد و دوم که باید نمایی کلی از فوتبال ایران باشد بازهم غیرقابل تحمل و «بد» بود و نه هواداران استقلال و نه هواداران پرسپولیس از تماشای عملکرد بازیکنان میلیاردی خود لذت نبردند و راضی ورزشگاه را ترک نکردند.

مصاحبه های بعد از بازی و به کار بردن الفاظی ناشایست و دور از اذب مثل «مسخره بازی» «دلقک بازی» «شیتیل بگیران» «دوزاری» و … هم نمای دیگری از چهره زشت دربی بود که این بار هم مثل خیلی دیدارهای دیگر هیچ «زیبایی» برای فوتبال نداشت.